Το θέατρο ως μέσο αγωγής και εκπαίδευσης τόσο για την τυπική (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση) όσο και την μη τυπική και άτυπη εκπαίδευση θεωρείται το κατ' εξοχήν μαθησιακό αντιεκείμενο για τα πολυπολιτισμικά σχολικά περιβάλλοντα των ημερών μας. O Eduard Bond (1995) σημειώνει ότι η γέννησή μας και ο θάνατός μας είναι παράλογα. Η ζωή μας όμως δεν πρέπει να είναι. Το να βρούμε νόημα στη ζωή μας είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπινους. Το δράμα αναμειγνύεται με εικόνες που πρέπει να δεχτούμε- τη θνητότητά μας και την αδυναμία μας- με εικόνες που χρειάζεται να αλλάξουμε- την καθημερινή μας κοινωνική ζωή. Είναι ακριβώς εδώ, στο θέατρο, όπου βρίσκουμε τις ανάγκες μας για δικαιοσύνη και όχι για τροφή και ρουχισμό, είναι η ανάγκη μας να έχει νόημα η ζωή μας. Η  ζωή συνεχώς αλλάζει και εμείς βρισκόμαστε μπροστά στη νέα μετάβαση στο χώρο και στο χρόνο, καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί, το προσωπικό μας γίγνεσθαι σε αλληλεπίδραση με το κοινωνικό. Σε όλο αυτό το παγκόσμιο και τοπικό θέατρο, με τα συνεχώς εναλλασόμενα σκηνικά, εμείς είμαστε οι τραγικοί, οι κωμικοί, ή οι απαθείς ήρωες αλλεπάλληλων σκηνικών της καθημερινότητάς μας, που συνιστούν κάθε στιγμή το έργο της ζωής μας, όλοι μαζί και καθένας χωριστά είμαστε δημιουργοί και συντελεστές στο θέατρο του κόσμου. Επομένως, μπορούμε να δώσουμε τη δική μας διάσταση και μερικές φορές να μετασχηματίσουμε την πλοκή και την εξέλιξη της ζωής αλλάζοντας σχέσεις, συνθήκες, την κοινωνία, την ίδια τη ζωή. Η παιδαγωγική είναι το περιβάλλον που διαπλάθει τη νέα μορφή και μετασχηματίζει τον άνθρωπο και την κοινωνία. Εδώ αναπτύσσεται μία νέα δυναμική που σε κάνει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τον άλλον, τον κόσμο και σε κάνει να αλλάξεις τον εαυτό σου, τον άλλον, τον κόσμο. Αυτό αποκαλούμε Δραματική Τέχνη στην Εκπαίδευση.